Nadat we ons hebben opgefrist lopen we nog een rondje door de buurt. Het is sabbat en dus is alles dicht, maar leuk omt e zien hoe het dagelijkse leven er hier uitziet. SChattige winkels, otrhodoxe joden, versieringen vanwege Poerim en we zien bijzondere dingen. Er zijn veel partnersteden, ik zie bijna mijn naam staan en boven de grond zie je ook dat er een schuilkelder zit.  We lopen terug naar de auto…. en ik ga voor het eerst achter het stuur zitten.  Nohar heeft de auto van haar broer geleend zodat we ook konden rondrijden. want met 2 kinderen en 4 volwassenen in 1 auto gaat niet. Uiteraard heeft Nohar ons rondgereden, maar nu heeft haar broer de auto nodig en rijd ik achter haar aan naar Herzliya. Het is een rije van 10 minuten maar toch weer even spannend. De auto is een automaat en ik moet onthouden dat ik niet hoef te shakelen, Nohar niet uit het oog verlies en ook op mede weggebruikers let.

NAdat we de auto hebben gedropt rijden we teug naar huis en …. zopals mesiejs dat doen, maken we ons mooi voor een avondje uit. Nohar wil ons meenemen uit eten en heeft net van haar moeder ook nog een tegoedbon gekregen voor het restaurant waar ze zo enthousiast over is.  Onderweg zingen we een nieuw lied… Onze zoektocht naar een Joodse dokter heeft dramatische vormen aangenomen. OP een melodie uit Frozen (nee, niet Let it go) proberen we een geweldig lied te schrijven. We leren het woord Shikza (een niet Joodse vrouw) en gieren van het lachen onderweg… Ik vrees dat ik dit nummer nooit meer uit mijn hoofd krijg.

Terug naar het restaurant…Het concept is interessant.. je eet ontbijt als avondeten. Nadat we een plekje toegezwen hebbeng erkegen verbaas ik me erover dat iedereen ons alles in het Hebreeuws aangeef. Als reactie reageer ik met de taal die we ondertussen veel gebruiken… ‘ gamela gamela’ . Ze kijkt me toch een beetje raara an en ik schiet in de lach.

Ondertussen arriveren de drankjes die inclusief zijn bij het menu. OP advies van Nohar hebben Vief en ik wat besteld en de tafel staat nu al vol met lekkere broodjes boter en… Nutellan <3. Dan volgen de mimosa’s. Geen idee wat het voor drank is, maar het ziet er fancy uit en smaakt goed! De stemming zit er goed in. We vertellen een beetje over ons leven en onze wensen en komen uit op het krijgen van kinderen. Blijkbaar is Israel specialist in het overkomen van onvruchtbarheid want Nohar spreekt de befaamde woorden ‘ We can even get a table pregnant’ . Duidelijk, mochten we in de toekomst geen succes hebben kunnen we tot ver in de 40 hier nog terecht….

Ondertussen wordt het eten geserveerd en staat de tafel vol met heerlijkheden, kwark met kruiden, een sausje gemaakt van sesamzaad en kruiden, salade, omelet, nog meer brood…tonijn. Hoewel het kleine bakjes zijn lijkt er geen einde aan te komen… en het einde komt ook niet in zicht want voordat de helft van het bord leeg is zitten we allemaal al vol. Wat een heerlijke maaltijd en… heel fijn, je mag hier de helft met je handen eten. Kortom, ik voel me in mijn element (Ja mam, je hebt me netjes opgevoed en ik smak niet, maar eten met mijn handen blijf ik echt zo lekker vinden!)

Na het eten (en nog ene mimosa voor Vief) rijden we terug en komt het gesprek op schoonmoeders…. mocht je denken dat ik politiek niet altijd even correct ben…echt, geloof me… ik ben een schatje. Nohar laat zich goor geen enkele schroom tegenhouden en we schieten elke keer in de lach vanwege haar absurde voorbeelden. Het kan nog erger begrijp ik! Een jholige rit vna een kwartier en we zijn thuis. Mijn schouders en nek zijn door de vliegries volledig gespannen en ik kan odnertussen de hoofdpijn ook niet meer onderdrukken. Nohar smeert mijn rug vol met Voltaren en ik kruip ijn bed in. Hopelijk is het gebonk morgen opgehouden want het plan is om te kijken of we alsnog een auto kunnen huren en naar Haifa gaan.