Tijd om voor het eerst onze grote rugzakken achter te laten en op de brommer te springen. We hebben allebei onze rugtashoezen/ tassen meegenomen zodat we die vol kunnen stoppen met alle dingen die we nog willen kopen.  En zo verlaten we Sanur.

[huge_it_gallery id=”23″]

De route is kort en rond een uurtje of 10 zijn we in Ubud en bij het hotel dat we gereserveerd hebben… maar ergens is er iets misgegaan… in ons hoofd had het hotel een zwembad, en dit heeft dat niet. We kijken online bij de foto’s en er is geen zwembad in zicht…hmm… gelukkig mogen we annuleren en zoeken we iets anders terwijl we van hun wifi gebruik maken.

Ik ben iets te snel met klikken en heb dus iets anders geboekt in plaats van het te hebben opgezocht. We  rijden er naartoe en het is eigenlijk best ver van het centrum. Niet erg als je brommertjes hebt, maar het is leuker om te kunnen lopen. We bekijken de kamer en dit is het duurste hotel wat we tot nu toe geboekt hebben (27 e per nacht) Het ziet er allemaal netjes uit maar de jongen kan niet garanderen dat er warm water is. We vragen beneden of ontbijt inclusief is… ja… Na wat heen en weer gepraat blijkt dat er wel warm water is. Voor mij voelt het niet goed maar Wim is erg blij met de badkamer… Nadat we de papieren ingevuld hebben zie ik er tegenop om de drukke weg nog zo vaak te rijden, het ontbijt blijkt toch niet inclusief en maakt de kamer nog duurder en … het voelt niet goed…

Uiteindelijk onderhandeld Wim wel het ontbijt erbij maar we gaan toch op zoek naar iets anders. Dan betalen we de cancellation fee maar. Ik ben blij dat Wim met me meegaat, ondanks dat ik niet echt een ‘ logische’  verklaring heb en we rijden weer terug Ubud in en doen ergens een drankje om nog wat locaties te zoeken. De volgende heeft een 9,1 beoordeling, zwembad, inclusief ontbijt, in het centrum en is goedkoper…. Kortom, het heeft niet altijd nut om op aantal sterren te filteren. We rijden ernaartoe en bekijken de kamer, welke prachtig is. Wim onderhandelt en er gat nog wat van de prijs af… mooi, We gooien de schone kleren en tandenborstels uit onze tassen en dan is het tijd voor de highlight van de dag…monkey forest.

Als we de brommer parkeren zien we de eerste apen al. Ze lopen gewoon over de weg en als je niet oplet, grijpen die handjes wat ze kunnen. Zo heeft iemand haar tas op de brommer laten staan en als wij parkeren zien we een aapje haar tandenborstel pakken, eraan ruiken en weggooien… hetzelfde gebeurt met de lippenstift en dagcrème….Tja, een open linnen tas biedt natuurlijk niet veel bescherming.

In dit bos leven meerdere apenfamilies. Ze worden gevoerd maar zitten niet vast en bewegen vrij door het bos. Het idee is dat het samenleven tussen mens en aap bevorderd wordt en het is een grote attractie.

Wim krijgt de glimlach niet meer van zijn gezicht. We kopen geen eten voor de apen maar kijken hoe iedereen schrikt als ze je direct bespringen als je een banaan in de hand hebt…. Je wilt niet weten wat er gebeurt als je een trosje (kleine) bananen koopt. We wandelen voor het bos en rond de tempels en zien opeens ene jongen roodaangelopen naar een local lopen… een aap heeft zijn (grote) rugzak gepakt…. Tja, moet je hem maar niet neerzetten.

We zijn kritisch maar zien ook dat de apen niet worden aangeraakt, gevoerd (behalve cassave en bananen) en vooral zich vrij kunnen bewegen. Het park/ bos is prachtig en divers. Als we teruglopen hebben we door hoe het werkt. Als ik ga zitten met mijn tas zit er binnen no time een handje in het buitenvak (wat ik uiteraard leeg heb gehaald). Wim is al een paar keer besprongen en nu klimt er ook een aap op mij. Zo schattig (totdat je de tanden ziet).Er zijn veel dames met topjes en apen hebben niet zulke geweldige omgangsvormen. Als ze denken dat je iets te eten hebt beklimmen ze je… en grijpen wat ze kunnen. En als een aapje met zijn volle gewicht aan de bovenste rand van een topje gaat hangen. Juist ja. We hebben behoorlijk wat ontblote borsten gezien en zijn dus gewaarschuwd.

Na ongeveer twee uur in het bos gaan we terug. Tijd om wat te winkelen wat dat is een van de dingen op het programma. Wim is niet zo’n winkelaar maar gaat mee naar de markt… waar ongeveer elk standje hetzelfde verkoopt. De hoeveelheid kleuren is overweldigend! Ik pa wat jurkjes maar de snit is niet een die mij goed staat (mijn voorgevel past er niet in).

Wim heeft vanmorgen paracetamol ingenomen en zijn buikpijn is wat minder, maar na de hitte gaan we even naar het hotel om ons op te frissen en slaapt hij nog even. Dan is het tijd voor eten en lopen we door Ubud tot we een klein, lokaal tentje vinden met goed eten.

Ik ben daarna moe (want geen middagdutje) en dus gaan we braaf naar huis om te slapen in het 240*220 bed… ik kan Wim niet eens vinden voor een welterusten knuffel.