Na een single zomer is dan ook een vakantie alleen geboekt. Naar het eiland waar ik nog een appeltje mee te schillen heb…Bali ( meer informatie over dat appeltje op www.ourwalkabout.nl ) .

Nu dan ook onderweg. Mijn collega’s hoopten op een leuke surfdude naast me in het vliegtuig en dat was ook bijna niet gelukt. Ik zat al op mijn stoel te wachten, de plek naast mij nog leeg. En een brede gebruinde man komt bij mijn rij staat en vraagt of het me uitmaakt waar ik zit. Nope… Alleen binnen 15 seconden vroeg zijn vriend of ik met hem wilde ruilen zodat ze bij elkaar konden zitten. Prima. Mijn vliegtuigbuddy was uiteindelijk een. Schotse zakenman die voor Shell werkt. (Eline, ik heb mijn best gedaan voor het milieu).  Het was ontzettend gezellig en ik heb wel echt even een kijkje in zijn leven gekregen. Mooi, hoeveel verschillende levens er zijn en hoe die worden ingevuld. Voor mij was toch het meest belangrijke dat hij niet onprettig rook!

helaas heb ik niet zo heel erg veel geslapen en toen we (lokale tijd) om 6 uur S ochtends op Kuala Lumpur aankwamen was ik dan ook gebroken. Afscheid genomen van mijn vliegtuigbuddy ( met compliment dat dit een van de meest inspirerende gesprekken tijdens zijn vluchten ooit was…en hij vliegt veel) en me op een stoeltje neergevlijd. Na nog wat contact met het thuisfront heb kon ik na een uurtje weer boarden. Dit was maar een korte vlucht van iets meer dan 2,5 uur en deze grotendeels slapend doorgebracht.

Na landing kwamen de herinneringen aan Bali al snel terug…. Het visum verhaal was niet veranderd maar deze keer was ik voorbereid met dollars! Anderen die daar wanhopig rondliepen ( de prijs was verhoogd van 25 naar 35$) met onvoldoende geld gaven me weer een herinnering terug. Na deze rij door naar de volgende rij ( Kantor Imigrasi) om na de douane nog een veiligheidscheck te krijgen ( zo kun je direct kijken of mensen geen rare dingen mee hebben) . Daarna volgt een lange rij van mannen met bordjes met namen erop… Helaas niet voor mij.  Nog een bocht verder loop je dan de vrijheid in en daarmee een groep taxichauffeurs tegemoet. Het spel kan beginnen.

Ik ben uiteraard geïnformeerd over de gangbare tarieven van een taxi van het vliegveld naar Kuta waar ik mijn eerste nachten doorbreng. Het gangbare tarief is 70.000 Indonesische rupiah.  Ik koos een chauffeur, terwijl hij al weghalende vroeg ik naar het tarief… Fixed price? Yes…. How much? 350.000 … Uiteraard pas ik me aan aan de cultuur en zeg glimlachend ‘no’ . Aangezien ik vast blijf houden aan 100.000 zijn we snel uitgepraat en komt er een andere chauffeur die mijn prijs accepteert.  Wij rijden het verkeer in en na een half uur kom ik aan bij mijn hostel.

Mijn kamer is klein, vochtig en zoals het hoort met een badkamer om van te gruwelen. Prima dus. Het zwembad lacht uitdagen en eindelijk kans om even te douchen. Kortom, ik ben goed aangekomen.