[huge_it_gallery id=”13″]

Al ver voor de wekker en zelfs voor het licht ben ik wakker. De fan heeft de koele airo lucht de hele nacht op me geblazen en ergens midden in de nacht wordt ik verkleumd wakker en kan niet meer slapen. Mijn schouder is totaal verkrampt… mental note, geen rugzak meer op 1 schouder dragen. Totdat de wekker gaat lees ik rustig en als Wim zjin ogen open doet is hij zo lief om mijn schouder te masseren.

 

We staan op en pakken onze laatste spullen in en sluiten aan bij het ontbijt. Wederom lekkere eieren, toast, banana pancakes, sap en koffie. Een stevig ontbijt want vandaag worden de kilometers gemaakt. Rond half 9 stappen we op onze brommers en al gauw ben ik de weg kwijt. Vorige keer is het me ook gelukt, maar nu is het toch wl handig dat Wim de kaart van Bali heeft gedownload zodat we weten waar we zitten.

Nadat we eindelijk Denpasar uit zijn blijkt de weg die we volgen nog behoorlijk druk. Ons tempo ligt laag maar de meeste weggebruikers om ons heen willen graag sneller. Terwijl het ene na andere handwerkwinkelte voorbij schiet tuffen wij rustig verder. Wim zit voor het eerst met rugzak en al op de brommer en ik ben onder de indruk. Op een brommer rijdens is 1 ding, maar op een brommer in Balinees verkeer iets anders. Als we rond 12 uur in Candidasa aankomen wijs ik hem op een burger tent waar ik in 2014 heb overnacht en waar ik alex heb ontmoet. We strijken neer en laten de heerlijke burgers goed smaken. Een fransman komt bij ons zitten en vertelt over wat hij allemaal gezien heeft met duiken. Omdat het nog vroeg is en we ons goed voelen besluiten we verder te gaan naar Tulamben. Welliswaar de scenic route, maar toch erg leuk.

Wim heeft ondertussen allerlei manieren gevonden om niet dood te gaan. Tot nu toe gelukkig erg effectief, maar soms wat frustrerend voor de overige weggebruikers. Op een gegeven moment haal ik een autootje in wat 30 km per uur rijdt, maar Wim volgt niet. Natuurlijk denk ik, hij vind het inhalen spannend maar als ik langs de weg ga staan en we weer even contact krijgen blijkt dat hij het juist super fijn vond achter dat betelwagen ding, omdat die niet zo snel ging en hij zich beschermd voelde.

Dat heb ik dan maar lekker verkeerd geïnterpreteerd. We slaan af, weg van de drukte en beginnen met een weg vol bochten en hoog en laag. En dan bedoel ik steil omhoog en ongeveer recht naar beneden, maar dan met goed asfalt en prachtige vergezichten. Na elke bocht ben ik sprakeloos, maar Wim is zo geconcentreerd dat hij niets meekrijgt… hij is bezig met niet doodgaan J de dieren die wim onderweg heeft gezien? Honden, katten, kippen en de geiten.

We stoppen een paar keer voor wat foto’s en een drankje. Bij een van de stops zijn geiten en komen direct jongens uit het dorp die in het stroompje willen spelen. Ze zijn ontzettend grappig en beginnen ook hun eigen brommers. Een hele andere cultuur dan Ipad. Ze lachen en spelen en springen van stenen. Herlijk om te zien.

Tegen 4 uur bereiken we Tulamben. Tijdens de lunch hebben we nog even naar hotels gekeken en ook al is het 3 euro boven budget (dagbudget), ik ga graag de kamer bekijken. Het is een prachtige kamer met goed licht, slippertjes, een hele schone badkamer en reuze bed.

Verkocht,  voor 22,50 nemen we hem. Na even te zijn opgefrist ( mijn handen waren zwart an het stuur vasthouden, gaan we op zoek naar een duikschool en boeken 2 duiken voor morgen. Om 11 uur gaan we een driftduik langs een muur doen en in de avond een nachtduik.

Als we aan het eten zitten kan ik mijn ogen al bijna niet meer openhouden, en tegelijk ben ik ontzettend trots op mijn vriendje. Ik had op de eerste dag op de brommer niet zulke afstanden onder deze omstandigheden af kunnen leggen. Mijn kont doet pijn en ik ben blij dat we 2 nachten hier blijven. Ik heb zin in morgen, voor het eerst samen onder water! Voor nu vallen mijn ogen dicht.