Na een paar uur slaap voor mij en een goede nachtrust voor wim staan we op. Bij het ontbijt is het rustig en we genieten van de serene sfeer aan het zwembad. Als het laatste stukje fruit is veroberd en een extra kopje koffie is ingeschonken voor Wim gaan we op pad. \onze eerste bestemming: het politiebureau om een rijbewijs voor Wim t eregelen. In 2014 was dit een kleine klus, maar online had ik al gelezen dat het anno 2017 moeilijker, dan niet onmogelijk was.

Na een taxiritje komen we aan en worden we doorverwezen naar een nieuw gebouw. Bij e balie wordt ons gezegd dat we een medische verklaring hebben en zo togen we naar de lokale medisch specials. Voor een schamele 25000 rupiah (€1,60) vertelt ze ons dat Wim een hartslag heeft en bevestigd dit met een stempel. Weer terug leren we dat er nog een fotokopie van het paspoort nodig is en we leveren deze aan. Hiermee zal het snel gedaan zijn… maar we, we worden meegenomen in de molen.

Een informatief filmje laat ons (erg grafisch) zien wat er gebeurt als je niet oplet. \ik vond het zo hilarisch dat ik mijn lachen niet in kon houden, maar nadat iedereen dood is wordt vooral ingezoomd op het leed voor de achterblijvers (vrouw zonder man wordt uitgelachen, jonger zonder moeder wordt bedelaar etc). Kortom, doe het je familie niet aan.

In de wachtruimte wachten we bij de ‘ registrasi’  en daarna een half uur bij de ‘identifikasi’  om zijn gegeven sin de computer te zetten en foto en vingerafdrukken te nemen. Wim is er al helemaal klaar mee, maar ik zet door en we blijven. Volgende stop: ‘Teori’… Jawel, er meot een toets gemaakt worden en deze blijkt niet in het Engels beschikbaar. Via google translate (die dit direct van foto naar Engels vertaald.. onder de indruk) proberen we het een eerste keer. Binnen de gestelde tijd komen we niet eens tot de helft van de vragen.

De man is niet te vermurwen… volgende week dinsdag mogen we terug komen. Het zweet breekt me aan alle kanten uit als ik ons plan in duigen op zie gaan en ik leg het de meneer uit. Als alle andere kandidaten het lokaal hebben verlaten geeft hij ons nog een kans. Wederom kruipen we gezamenlijk achter de computer en met behulp van de telefoon lukt het nu nog iets beter. De examinator vult ook nog 3 vragen correct voor ons in. Resultaat… meer dan 21 punten en Wim is geslaagd. Door naar de ‘ praktek’ . We zien het al voor ons, Wim moet afrijden op een schakelbrommer. Gelukkig is deze meneer vriendelijk geeft ons een stempel en bedenkt dan dat hij er geld voor kan vragen. Dat geven we hem dan ook ruimhartig en we kunnen weer naar de eerste balie (tel even mee… nu al 6 gehad) waar we betalen en weer naar een andere balie om een bewijsje op te halen… Uiteindelijk kunnen we dan bij balie 8 het pasje ophalen. Een brommerrijbewijs welke 5 jaar geldig is. Tadaa….

Wim mompelt gedurende deze hele exercitie over ‘ procesoptimalisatie’  en hoe hoger de temperatuur in de wachtruimte deste ijziger zijn stemming. Hij meende het toen hij zei niet van hitte te houden…en is toch meegegaan omdat ik er zo blij van wordt. We vinden een taxi terug en gaan eerst ergens wat eten. Ik weet nog wel een leuk tentje en sleep hem mee naar de foodmarket… als hij ziet waar ik wil eten verschiet hij in alle kleuren…. Maar uiteindelijk gaan we zitten en de maaltijd smaakt goed.

 

Terug in het hotel organiseren we brommers (3 euro per dag)en gaan het de brommers het dorp weer in. Ik wil graag naar het stand maar kan het niet vinden. Ver na zonsondergang vind ik het juiste straatje en onder prachtig verlichte parasolletjes genieten we van de eerste satay en virgin mojito. Alles van de dag is goed en ik ben weer zo verliefd als een tiener.

We rijden terug (bijna in 1x goed) gooien nog wat benzine in de tank, pinnen nog wat extra miljoenen en zijn klaar met onze eerste regeldag. Best een goede score en het voornemen is dan ook om morgen te vertrekken uit de drukte en de prachtige wegen van het landelijke Bali op te zoeken. Wel onder voorbehoud, we proberen het 3 dagen op de brommer en als Wim het dan nog niets vindt gaan we terug. Na vandaag heb ik al het vertrouwen, een grotere cultuurshock en anti acclimatisatie kun je niet hebben. Terwijl hij zijn tanden poetst type ik dit af… het is echt bedtijd maar helaas ben ik nu weer klaarwakker: jetlag. Een laatste slokje bintang en dan echt slapen.